O książce: 2008 / Głównym bohaterem tej książki jest Zdravko Wasiljewicz Micow (1903–1986), generał , profesor, lekarz ludowy Bułgarskiej Republiki Ludowej, Bohater Pracy Socjalistycznej. Jego życie było ściśle splecione z wspaniałymi – wielkimi i strasznymi – wydarzeniami XX wieku. Uczestnik walki rewolucyjnej w swojej ojczyźnie, przechodzi przez więzienia w Jugosławii, Austrii, Bułgarii, ucieka z kraju i emigruje do ZSRR. Nowy etap jego życia rozpoczął się w Związku Radzieckim. Następnie napisał, że „miłość do Rosji była pierwotną siłą, która może wyjaśnić istotę całego mojego życia”. Po ukończeniu Wojskowej Akademii Medycznej (Leningrad) Z. W. Micow obronił rozprawę z toksykologii wojskowej i przez 18 lat służył w Armii Czerwonej, poświęcając wiele sił i energii na szkolenie lekarzy wojskowych. W okresie masowych represji został aresztowany pod fałszywymi oskarżeniami o szpiegostwo i spędził 20 miesięcy w więzieniach w Leningradzie. Brał udział w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej. Po ukończeniu studiów wrócił do Bułgarii, gdzie pracował do końca swoich dni. Wspomnienia pisane przez jego córkę są ciekawym źródłem historycznym, w którym znajdują się fragmenty pamiętników, notatek, publikacji prasowych i innych dokumentów z epoki w historii stosunków bułgarsko-rosyjskich i trudnej historii wewnętrznej XX wieku.